İbrahim Murat Gündüz “BAŞBUĞ’UN İZİNDEN DÖNENİ, TÜRK MİLLETİNİN VİCDANI AFFETMEZ”
Bazı hayatlar vardır, sıradan zamanlara sığmaz.
Bazı insanlar vardır, doğdukları toprak bile kaderlerini fısıldar…
İşte Alparslan Türkeş, öyle bir adamdı.
Bir ömür değil, bir milletin istikametiydi.
1917 yılında, İngiliz işgali altındaki Kıbrıs’ta, Lefkoşa’da doğan bu çocuk; ileride yalnızca bir lider değil, Türk milletinin diriliş duası olacaktı.
Ailesi Rumeli’den göç eden Türklerdendi. Sürgünlük, daha bebekken tenine sinmişti.
Rum baskısı altında ezilen Türk kimliği, onun yüreğinde “Ben kimim?” sorusunu erkenden uyandırdı.
Ve o daha çocukken yemin etti:
“Ben Türk’üm. Bu milletin sancağını bir daha yere düşürmeyeceğim.”
Askerî Disiplinle Yoğrulan Bir Dava Adamı
Türkiye’ye göç ettikten sonra Kuleli Askerî Lisesi’ne ve Harp Okulu’na adım attı.
Burada sadece askerî bilgi değil; milletin ruhu, tarihi ve düşmanları öğretiliyordu.
Sertti ama adildi. Eğilmezdi ama merhametliydi.
1938’de Atatürk’ün toprağa verildiği gün, Harp Okulu’ndan mezun oldu.
Yeni Türkiye’nin istikameti kayıptı.
Onu çizecek yürek, Türkeş’in yüreğiydi.
1944: Tabutluklarda Başlayan Direniş
1944’te Türkçülük-Turancılık Davası’nda tutuklandı.
Tabutluklarda işkence gördü. Ayakta uyudu. Aç bırakıldı.
Ama bir tek şeyi bırakmadı: inancını!
“Bu millet bir gün bu çileyi neden çektiğimizi anlayacak,” diyerek çilenin adını koydu: Vatan aşkı.
27 Mayıs ve Sürgün: Fikirden Vazgeçmeyen Subay
1960 darbesinde, Türk milletinin karşısına ilk çıkan ses onunkiydi:
“Sükûnet içinde emirlerinizi dinleyiniz.”
Millî Birlik Komitesi’nde yer aldı. Komünizme karşı net duruşu, onu sürgüne gönderdi. Hindistan’da “etkisizleştirilmek” istenen bu adam, orada millet için kitaplar yazdı, fikirler inşa etti.
Sürgünde bile kalbi Anadolu’daydı.
Düşünüyordu:
“Bu milletin bir teşkilata, bir ruha, bir ülküye ihtiyacı var.”
CKMP’den MHP’ye: Bir Milletin Diriliş Çağrısı
Türkiye’ye döndüğünde siyasete adım attı. CKMP’ye katıldı.
1969’da Milliyetçi Hareket Partisi’ni kurdu.
Artık sadece bir parti değil, bir millet ayağa kalkıyordu.
Türk milliyetçiliği sokaklara, meydanlara, yüreklere yayılıyordu.
Ve o gün herkes onu böyle çağırmaya başladı:
Başbuğ.
Çünkü o sadece bir genel başkan değildi; bir milletin önderiydi.
1968’den 1980’e: Komünist Teröre Karşı Ülkücü Direniş
1968 sonrası üniversiteler, komünist işgale uğradı.
Sınıflar Mao, Stalin, Lenin resimleriyle doldu.
Marksist çeteler üniversiteleri cephaneliğe çevirdi.
Okullarda, fabrikalarda, köylerde ve kentlerde Türk’ün evladına hayat hakkı tanımadılar.
Ama Başbuğ susmadı.
Az sayıdaki genci etrafına topladı, seminerler verdi.
“Komünizm nedir?” anlattı.
Ve alternatif olarak Dokuz Işık’ı sundu.
Türk Milliyetçiliği artık sadece bir fikir değil, bir savunma refleksi hâline geldi.
Gençler örgütlendi. Ülkü Ocakları kuruldu.
Ocağın içinde yetişen her genç, Kur’an’la, Töre’yle, Şuur’la yoğruldu.
Ancak bu yükseliş, düşmanları rahatsız etti.
5000’den fazla Ülkücü genç, komünist çetelerce şehit edildi.
Türkeş her gün, yetiştirdiği bir evladının cenazesine koşuyordu.
1978, 1979, 1980…
Kan ağlayan yıllardı.
Ama o yine de milleti iç savaşa sokmadı.
İtidalli kaldı.
Çünkü biliyordu:
Devletin yokluğu felakettir, ama devletin düşmesi ihanettir.
12 Eylül ve İhanetin Taşlandığı Gün
12 Eylül sabahı darbe oldu.
Ve ne hazindir ki, Türk milletini komünist ihtilalden koruyanlar değil; koruyan Ülkücüler yargılandı.
Başbuğ, 3 gün sonra teslim oldu.
Uzunada’da, Mamak’ta, C5’te, hastane koğuşlarında 4,5 yıl yattı.
Onun ve 218 Ülkücünün idamı istendi.
Ama o, mahkeme kürsüsünde bile yıkılmadı:
“Ben gençlerime bayrağı koruyun dedim. Siz bunlardan rahatsızsanız, milletimden de rahatsızsınız!”
Zindandan Yayılan Işık: Ülkü Ocakları ve Dokuz Işık
Cezaevinde bile gençleri unutmadı.
Ülkü Ocakları’nı bir ruh ordusuna dönüştürdü.
Orada sadece siyaset değil, Türk Töresi işlendi.
Ve gençlere şu vasiyeti bıraktı:
“Ocağın demiri töredir. Genç, ancak töreyle büyür.”
Dava Adamının Son Nefesi
1987’de yeniden siyasete döndü.
Ama ömrü yetmedi.
4 Nisan 1997 sabahı…
Ankara güne ışıkla değil, yasla uyandı.
Türk milleti bir dağını yitirdi.
O gün Başbuğ sustu.
Ama o sustu diye dava susmadı.
Binlerce bozkurt, milyonlarca yürek arkasından yürüdü.
Sadece eller değil; kalpler semaya açıldı:
“Mekânın cennet, ruhun şad olsun Başbuğ’um.”
İbrahim Murat Gündüz’ün Yüreğinden:
Ben, İbrahim Murat Gündüz olarak;
Başbuğ’un ardından sadece bir lideri değil, bir babayı, bir ülküyü, bir milleti kaybettiğimizi hissettim.
O bizim için bir afiş değil, bir hayattı.
Ve şimdi buradan haykırıyorum:
Kim ki onun izinden sapar, kim ki onun çizdiği yolu terk ederse;
O kişinin yolunu Türk milletinin vicdanı kesecektir.
Çünkü bu dava bir tercih değil; bir ahlak, bir namus, bir borçtur.
Ben onun nöbetindeyim.
Ben, Başbuğ’un izinden yürümeye ant içtim.
Davamız Türk’tür, dileğimiz devlettir, yönümüz Başbuğ’un rotasıdır.
Ve unutulmamalıdır ki:
Başbuğ’un izinden döneni, Türk milletinin vicdanı asla affetmez.
#ibrahim-murat-gunduz
https://issuu.com/ibrahimmuratgunduz/docs/ibrahimmuratgunduz-stalinin_korkusu_turk_birligi_v
http://ibrahimmuratgunduz.org/2025/04/03/basbug-alparslan-turkes-bir-cile-adaminin-ardinda-yukselen-devlet-akli/
http://ibrahimmuratgunduz.org/2025/03/31/31-mart-soykirimi-stalinin-turk-korkusu-ve-komunist-vahsetinin-kanli-izleri/
News
